معنای روایت این نیست که ایمان بر این سه خِصلت منحصر است؛ بلکه مراد این است که وجود این سه خصلت در هر فردی، حاکی از جمع همه «خِصال ایمان» ، در اوست. چون هر یک از اینها، متوقّف بر مجموعه‌ای از صفات نیک و کاشف از آنهاست. اول اینکه، خشنودی و ابراز محبتِ کسی نسبت به او، وی را به باطل سَوق ندهد که موجب شود به ناحق از آن شخص دفاع کند.

و دوم؛ غَضب و ابراز خشم از سوی دیگران، او را در قضاوت به خروج از حق و برخوردهای غلط نکشاند؛

درحکمتی از امام صادق عَلَیْهِ‌السَّلام آمده است: اَلْغَضَبُ‏ مَمْحَقَه لِقَلْبِ‏ الْحَکیمِ‏ وَ مَنْ لَمْ یَمْلِکْ غَضَبَهُ لَمْ یَمْلِکْ عَقْلَهُ

غضب از بین برنده دل (عقل) انسان حکیم است وهر کسی که مسلط بر خشمش نباشد، مالک بر عقلش نخواهد بود.

حتی انسان حکیم و دانشمند که کارهای خود را از روی حکمت، فکر و تأمّل انجام می‏دهد، اگر خشمگین شود، بنای حکمتش ویران می‏‏شود. خلاصه؛ خشم و غضب، بلای سختی برای انسان است. هنگامی که آتش خشم در وجود آدمی شعله‌ور می‏شود، همه ارزش‏ها مانند حکمت و عقل و ... را که در وجود اوست نابود می‏کند.

مطلب سوم هم این است که در هنگام قدرت، کارهایی را که حقّ او نیست مرتکب نشود. اگر هدف انسان در هنگام قدرت یافتن، رسیدن به منافع مادی باشد، این قدرت، بزرگترین بدفرجامی و نِکبَت برای او خواهد بود. کسانی که قدرت، مَنصب و مقام را برای دنیای خود و بهره‏مندی‏ و پُرکردن کیسه‏هایشان می‏طلبند، وقتی منافعشان با منافع مردم اصطکاک و تعارض پیدا می‌کند، دیگر نمی‌توانند به نفع مردم کار کنند.

بله، «قدرت» به خودی خود نه «نعمت»است و نه «نِقمت» و عذاب؛ اگر برای خدا و در راه خدمت به خلق بکارگرفته شود، «نعمت» است؛ ولی اگر وسیله‌ای برای ارضای هوس‏های دنیایی انسان و دستاوردهای مادیِ او قرار گیرد عاقبتش چیزی جز نِقمت، عذاب و بدعاقبتی نیست.