احادیث بیمار

الإمام جعفر الصادق (عليه السَّلام ):

إِنَّ عِيسَى اِبْنَ مَرْيَمَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ قَالَ دَاوَيْتُ اَلْمَرْضَى فَشَفَيْتُهُمْ بِإِذْنِ اَللَّهِ وَ أَبْرَأْتُ اَلْأَكْمَهَ وَ اَلْأَبْرَصَ بِإِذْنِ اَللَّهِ وَ عَالَجْتُ اَلْمَوْتَى فَأَحْيَيْتُهُمْ بِإِذْنِ اَللَّهِ وَ عَالَجْتُ اَلْأَحْمَقَ فَلَمْ أَقْدِرْ عَلَى إِصْلاَحِهِ فَقِيلَ يَا رُوحَ اَللَّهِ وَ مَا اَلْأَحْمَقُ قَالَ اَلْمُعْجَبُ بِرَأْيِهِ وَ نَفْسِهِ اَلَّذِي يَرَى اَلْفَضْلَ كُلَّهُ لَهُ لاَ عَلَيْهِ وَ يُوجِبُ اَلْحَقَّ كُلَّهُ لِنَفْسِهِ وَ لاَ يُوجِبُ عَلَيْهَا حَقّاً فَذَلِكَ اَلْأَحْمَقُ اَلَّذِي لاَ حِيلَةَ فِي مُدَاوَاتِهِ .

امام جعفر صادق (علیه السلام):

عیسی بن مریم فرمود: بیمار، کور مادرزاد و پیسی را به اذن خدا شفا دادم، حتی مردگان را به اذن خدا زنده کردم ولی از علاج احمق ناتوان شدم. پرسیدند: ای روح خدا! احمق کیست؟ فرمود: کسی که به خود و فکر خودش شیفته باشد و همه خوبی‌ها را برای خود بداند و حق را فقط به خود بدهد نه به دیگری، چنین کسی احمق است و هیچ راهی برای درمانش نیست.

منبع: بحار الانوار جلد14 صفحه323

ID: 63178

6284 11

رسول الله (صلی الله علیه و آله):

رسولُ اللّه صلی‏ الله ‏علیه و ‏آله : قالُوا [الحَوارِیّونَ لعیسی علیه السلام] : یا رُوحَ اللّه، فمَن نُجالِسُ إذا؟ قالَ: مَن یُذَکِّرُکُمُ اللّه‏َ رُؤیَتُهُ، و یَزیدُ فی عِلْمِکُم منطِقُهُ و یُرَغِّبُکُم فی الآخِرَةِ عَمَلُهُ.

رسول اکرم (صلی الله علیه و آله ):

پیامبر (ص) فرمود: حواریون به عیسی گفتند: ای روح خدا! با چه کسی همنشین شویم؟ فرمود: با کسی که دیدنش شما را به یاد خدا بیاندازد و سخنش به دانش‌تان بیفزاید و کردارش شما را مشتاق آخرت کند.

منبع: بحار الانوار جلد1 صفحه203

ID: 63177

5719 13

:

اَلْقُلُوبُ إِذَا لَمْ تَخْرِقْهَا اَلشَّهَوَاتُ أَوْ يُدَنِّسْهَا اَلطَّمَعُ أَوْ يُقْسِهَا اَلنَّعِيمُ فَسَوْفَ تَكُونُ أَوْعِيَةَ اَلْحِكْمَةِ

:

مادام که شهوتها دلها را از هم ندرند و طمع، آلوده شان نسازد و نعمت، آن ها را سخت نگرداند، ظرفهای حکمت خواهند بود.

منبع: بحار الانوار جلد14 صفحه325

ID: 63176

4683 1

:

يَا عَبِيدَ اَلسَّوْءِ تَلُومُونَ اَلنَّاسَ عَلَى اَلظَّنِّ وَ لاَ تَلُومُونَ أَنْفُسَكُمْ عَلَى اَلْيَقِينِ

:

ای بندگان بد! مردم را بر اساس گمان سرزنش می کنید و با یقینی که به بدیها و عیبهای خود دارید خویشتن را سرزنش نمی کنید؟

منبع: تحف العقول جلد1 صفحه501

ID: 63175

4123 2

استاندارد دوگانه در قضاوت

این سخن عمیق به یک نقص رایج انسانی می‌پردازد: نحوه قضاوت نامتوازن، به‌ویژه در مورد دیگران در مقایسه با خودمان. این گفته، ریاکاری کسانی را که «بندگان گناهکار خدا» (عَبِیدَ اَلسَّوْءِ) نامیده شده‌اند و در اطاعت از او کوتاهی می‌کنند، آشکار می‌سازد.

۱. مخاطب: «بندگان گناهکار خدا»

عبارت «بندگان گناهکار خدا» (عُبَیدُ السَّوْءِ) به افرادی اشاره دارد که شاید ظاهراً خود را مؤمن یا پیرو تعالیم الهی بدانند، اما در شخصیت و رفتارشان نقص‌هایی دیده می‌شود. آن‌ها تنها نام بندگان خدا را دارند؛ اعمالشان اغلب از اراده خدا منحرف می‌شود و آن‌ها را به سمت گناه سوق می‌دهد.

۲. قضاوت نامتوازن: سرزنش دیگران بر اساس گمان:

عیسی (ع) یک نقص مهم را برجسته می‌کند: «شما مردم را بر اساس گمان صرف سرزنش می‌کنید» (تلومون الناس علی الظن).

* «تلومون الناس» **: این یعنی دیگران را سرزنش‌کردن، ملامت‌کردن یا سرکوفت‌زدن.

* «الظن» **: این به معنای «بر اساس گمان» یا «حدس و گمان» است.

این رفتار، تمایل به قضاوت سریع دیگران بر اساس شواهد ضعیف، حرف‌های دیگران، فرضیات یا صرفاً برداشت‌های سطحی، بدون مدرک قطعی را توصیف می‌کند. چنین قضاوت‌هایی اغلب سخت‌گیرانه، سریع و بی‌رحمانه هستند. افراد بر اساس آنچه درباره آن‌ها فکر یا گمان می‌شود، نه بر اساس حقایق تأیید شده، محکوم می‌شوند. این نشان‌دهنده فقدان همدلی و تمایل زیاد به یافتن عیب در دیگران است.

۳. ریاکاری: عدم سرزنش خود حتی باوجود یقین به خطاها:

در اینجا تضاد آشکاری ارائه می‌شود: «درحالی‌که خودتان را سرزنش نمی‌کنید، حتی زمانی که به خطاهای خودتان یقین دارید» (و لا تلومون انفسکم علی الیقین).

* «و لا تلومون انفسکم» **: یعنی «و خود را سرزنش نمی‌کنید».

این عمل جوهر ریاکاری است. همین افراد که در سرزنش دیگران بر اساس گمان صرف بسیار عجول هستند، در مورد خطاهای آشکار و انکارناپذیر خودشان، به طرز قابل‌توجهی سهل‌گیر یا کاملاً بی‌توجه‌اند. آن‌ها به کاستی‌های خود - گناهانشان، نقص‌های شخصیتی‌شان، و شکستشان در عمل به استانداردهای الهی - یقین دارند، اما خود را مسئول نمی‌دانند. اشتباهاتشان را نمی‌پذیرند، احساس پشیمانی نمی‌کنند، یا اقدام اصلاحی انجام نمی‌دهند.

۴. مسائل زیربنایی:

این سخن به چندین مسئله ریشه‌دار اشاره دارد:

*خودفریبی: ** مردم اغلب خود را فریب می‌دهند؛ خطاهای خود را کوچک یا قابل‌توجیه می‌دانند، درحالی‌که عیوب درک شده دیگران را بزرگ‌نمایی می‌کنند.

*غرور و تکبر: ** احساس برتری باعث می‌شود فرد باور کند که از سرزنش مبراست، درحالی‌که دیگران سزاوار انتقادند.

*فقدان خودآگاهی: ** ناتوانی در وارسی وجدان و اذعان به کاستی‌های خود.

*ضعف معنوی: ** ناتوانی در به‌کارگیری همان استانداردهای پاسخگویی برای خود که برای دیگران به کار می‌بریم، نشان‌دهنده عدم بلوغ معنوی و فقدان تعهد به اصلاح واقعی خود است.

۵. دعوت به پاسخگویی و عدالت:

این سخن عیسی (ع) افراد را ترغیب می‌کند که:

*آینه را به درون بچرخانند: ** قبل از قضاوت دیگران، خود را به طور انتقادی بررسی کنند.

*استانداردها را به طور یکسان اعمال کنند: ** خود را با همان استانداردها (یا حتی بالاتر) که از دیگران انتظار دارند، بسنجند.

*خطاهای خود را بپذیرند: ** به گناهان و کاستی‌های خودآگاه باشند و نسبت به آن‌ها ابراز پشیمانی کنند.

*همدلی را تمرین کنند: ** درک کنند که دیگران، مانند شما، مستعد خطا هستند و با آن‌ها با شفقت برخورد کنند، نه با قضاوت شتاب‌زده.

بنابراین، پرهیزگاری واقعی در خودآزمایی دقیق، پاسخگویی، و به‌کاربستن استانداردهای اخلاقی سازگار با خود، قبل از تعمیم آن به دیگران، نهفته است. با کنارگذاشتن این استاندارد دوگانه مضر، افراد می‌توانند سفر واقعی خودسازی رابه‌سوی الگوی الهی آغاز کنند.

;

PosterForDesktop

PosterForMobile

PosterForSocial

الإمام جعفر الصادق (عليه السَّلام ):

قَالَ عِيسَى عَلَيْهِ السَّلاَمُ لِجَبْرَئِيلَ مَتَى قِيَامُ اَلسَّاعَةِ فَانْتَفَضَ جَبْرَئِيلُ اِنْتِفَاضَةً أُغْمِيَ عَلَيْهِ مِنْهَا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ يَا رُوحَ اَللَّهِ مَا اَلْمَسْئُولُ أَعْلَمَ بِهَا مِنَ اَلسَّائِلِ وَ لَهُ مَنْ فِي اَلسَّمٰاوٰاتِ وَ اَلْأَرْضِ لاٰ تَأْتِيكُمْ إِلاّٰ بَغْتَةً

امام جعفر صادق (علیه السلام):

عیسی بن مریم علیه السلام از جبرئیل علیه السلام پرسید: کی قیامت برپا می شود؟ جرئیل چنان بی تاب و مضطرب شد که از هوش رفت و چون به هوش آمد، گفت: ای روح الله! سوال شونده در این باره بیشتر از سوال کننده نمی داند و هرکس در آسمانها و زمین است از آن خداست قیامت سراغ شما نمی آید مگر ناگهانی و بی خبر.

منبع: بحار الانوار جلد6 صفحه312

ID: 63174

4244 3

:

كَيْفَ يَكُونُ مِنْ أَهْلِ اَلْعِلْمِ مَنْ دُنْيَاهُ عِنْدَهُ آثَرُ مِنْ آخِرَتِهِ وَ هُوَ مُقْبِلٌ عَلَى دُنْيَاهُ وَ مَا يَضُرُّهُ أَحَبُّ إِلَيْهِ مِمَّا يَنْفَعُهُ

:

چگونه در شمار اهل علم باشد کسی که دنیای خود را بر آخرتش ترجیح می دهد و به دنیا روی آورده است و آنچه را به او زیان می زند بیشتر از آنچه به او سود می رساند دوست دارد؟

منبع: بحار الانوار جلد2 صفحه38

ID: 63173

3846 2

:

خُذُوا اَلْحَقَّ مِنْ أَهْلِ اَلْبَاطِلِ وَ لاَ تَأْخُذُوا اَلْبَاطِلَ مِنْ أَهْلِ اَلْحَقِّ كُونُوا نُقَّادَ اَلْكَلاَمِ

:

حق را از اهل باطل فراگیرید و باطل را از اهل حق فرا نگیرید. سخن سنج باشید

منبع: بحار الانوار جلد2 صفحه96

ID: 63172

2967 2

:

مَنْ عَلِمَ وَ عَمِلَ وَ عَلَّمَ عُدَّ فِي اَلْمَلَكُوتِ اَلْأَعْظَمِ عَظِيماً

:

هر كس عالم باشد و عمل كند و به ديگران هم تعليم دهد،در ملكوت اعظم آسمانها با عظمت به شمار می آید.

منبع: نزهة الناظر و تنبيه الخاطر جلد1 صفحه82

ID: 63171

2870 1

:

بِحَقٍّ أَقُولُ لَكُمْ كَمَا نظر [يَنْظُرُ] اَلْمَرِيضُ إِلَى اَلطَّعَامِ فَلاَ يَلْتَذُّ بِهِ مِنْ شِدَّةِ اَلْوَجَعِ كَذَلِكَ صَاحِبُ اَلدُّنْيَا لاَ يَلْتَذُّ بِالْعِبَادَةِ وَ لاَ يَجِدُ حَلاَوَتَهَا مَعَ مَا يَجِدُهُ مِنْ حَلاَوَةِ اَلدُّنْيَا

:

حقیقتی را به شما بگویم: همان گونه که شخص بیمار به خوراک می نگرد اما به سبب درد شدیدی که دارد از آن لذت نمی برد، دنیادار نیز به سبب مال دوستی اش از عبادت لذت نمی برد و طعم شیرین آن را نمی چشد.

منبع: بحار الانوار جلد14 صفحه325

ID: 63170

2842 0

:

قَالَ عِيسَى عَلَيْهِ السَّلاَمُ لِرَجُلٍ مَا تَصْنَعُ قَالَ أَتَعَبَّدُ قَالَ فَمَنْ يَعُودُ عَلَيْكَ قَالَ أَخِي قَالَ أَخُوكَ أَعْبَدُ مِنْكَ

:

عیسی علیه السلام خطاب به مردی فرمود: چه کار می کنی؟ عرض کرد: عبادت پیشه کرده ام. فرمود: پس چه کسی مخارج تو را تامین می کند؟ عرض کرد: برادرم. فرمود: برادرت از تو عابدتر است.

منبع: مجموعه‌ی ورّام جلد1 صفحه65

ID: 63169

3011 1