هر که بذر نیکی بیفشاند، ثمره اش محبوبیت است.هر که به دیگران احسان کند، مالک دلها و محبوب خلایق می شود.سخاوت، صفتی پسندیده است و خداوند، انسانهای سخاوتمند را دوست دارد. از این رو، هر که در دنیا بخشنده و کریم باشد، سروری پیدا می کند و عزیز می گردد.اما عزّت آخرت و سروری و سیادت در قیامت، بسیار مهمتر و ارزشمندتر است.ملاک برتری در قیامت، تقواست.تقوا آن است که انسان پرواپیشه، پارسا، عامل به وظیفه، گریزان از معصیت، مخالف هوای نفس، خود ساخته و خویشتندار باشد. تقوا در انسان، نقش ترمز در ماشین را دارد که از تصادف و سقوط به درّه و هلاکت، نگه می دارد.فرجام نیک، از آنِ متقین است.این نکته را قرآن با تعبیر«والعاقبة للمتّقین»بیان کرده است. (هود (۱۱)، آیه ی ۴۹ و قصص (۲۸)، آیه ی ۸۳.)شبیه کلام امام سجاد علیه السّلام از حضرت رسول هم نقل شده است، و آن این که:«شرف الدّنیا الغِنی، و شرفُ الآخرة التّقوی»(میزان الحکمه، حدیث ۵۶۵۰.)شرافت و ارجمندی در دنیا با ثروت است ولی شرف آخرت در سایه ی تقواست.در آخرت، بیش از دنیا نیازمند سیادت و آقایی هستیم. در دنیا بسیاری به حق یا ناحق، موقعیت و شهرت و محبوبیت پیدا می کنند. امّا در آخرت، ملاک برتری و شرافت، فقط و فقط تقوا و عمل صالح و بندگی خداوند است.در دنیا متّقی باشیم، تا در آخرت عزیز گردیم.